Zamek Królewski w Łęczycy

Zamek Królewski w Łęczycy, mieście leżącym około 40 kilometrów od Łodzi, został wzniesiony za panowania króla Kazimierza Wielkiego, prawdopodobnie w połowie XIV wieku. Po ukończeniu budowy warownia w Łęczycy stała się rezydencją tego monarchy.

W 1406 roku Krzyżacy spalili zamek, ale szybko udało się go odbudować. W 1409 roku Łęczycę odwiedził Władysław Jagiełło, który wziął udział w naradzie dotyczącej wojny z Zakonem. Po bitwie pod Grunwaldem w łęczyckiej warowni więziono jeńców wojennych. W drugiej połowie XV wieku w rezydencji wybuchł wielki pożar, który zniszczył budowlę. Generalny remont w warowni przeprowadzono dopiero w latach 60. XVI wieku.

Jednak już w pierwszej połowie następnego stulecia łęczycki zamek dotknęły kolejne klęski. Szalejące w mieście pożary i zaraza ułatwiły szwedzkiemu generałowi Douglasowi zdobycie rezydencji podczas potopu. I choć 7 października 1656 roku warownię odbiły wojska polskie, w czasie kolejnej wojny w 1705 roku zamek uległ całkowitej dewastacji.

W XVIII i XIX wieku władze pruskie próbowały zabezpieczyć ruiny, niemniej nie pomogło to uchronić dawnej rezydencji przez niszczeniem i zawaleniem. Przez kolejne lata okoliczni mieszkańcy wykorzystywali też pozostałości zamku jako źródło materiałów budowlanych.

Po zakończeniu II wojny światowej, warownia stała się siedzibą hufca harcerskiego, a w 1964 roku, przystąpiono do jej odbudowy. Wzniesiono Dom Nowy, będący obecnie siedzibą Muzeum w Łęczycy, a także częściowo zrekonstruowano zniszczone fragmenty zamku.