Wiadukty w Stańczykach

Wiadukty w Stańczykach, niewielkiej wsi leżącej na Mazurach, to jedna z najbardziej rozpoznawalnych budowli w całym regionie. Niekiedy określane mianem Akweduktów Puszczy Rominckiej, porównywane do swych rzymskich odpowiedników, w rzeczywistości stanowią część nieczynnej już linii kolejowej Gołdap – Żytkiejmy.

Projekt wspomnianej linii kolejowej był gotowy na początku XX wieku, ale już ramy czasowe, w których prowadzono prace, nieco różnią się w zależności od źródła. Ogólnie przyjmuje się, że mosty w Stańczykach powstawały w latach 1907-1926, przy czym ich budowę przerwano na czas pierwszej wojny światowej.

Wiadukty w Stańczykach są najwyższymi na tej linii i jednymi z najwyższych w Polsce. Konstrukcja wznosi się na imponującą wysokość 36,5 metra, natomiast jej długość wynosi 180 metrów. Niemniej uwagę przykuwa nie tylko ich rozmiar, ale także ciekawa architektura i bogate zdobnictwo, za sprawą których mosty przypominają rzymskie akwedukty w Pont du Gard.

Pierwsze pociągi na linii zaczęły kursować w 1927 roku, jednak ostatni skład przejechał tą trasą już pod koniec 1944 roku. Kilka miesięcy później Rosjanie zaczęli demontować większość mazurskich torowisk, a biegnąca przez Stańczyki linia nie była w tej kwestii wyjątkiem.

Na bliższej współczesności karcie historii mostów w Stańczykach dowiadujemy się, że w ich sąsiedztwie założono bazę sportów ekstremalnych. Miłośnicy krążącej w żyłach adrenaliny mogli skusić się na skok na bungee, by znaleźć się o włos, zarówno dosłownie, jak i w przenośni, od nurtu płynącej w dolinie rzeki Błędzianki. Niestety, tę możliwość przekreślił stale pogarszający się stan techniczny budowli.

Obecnie wiadukty w Stańczykach znajdują się w rękach prywatnych. Sukcesywnie poddawane modernizacjom, bardzo skutecznie przyciągają turystów, z myślą o których odrestaurowano nawierzchnię oraz bariery.